سرو ابر کوه و یادگا ریه محمد و اقا جواد!

سَرْو اَبَرکوه یکی از آثار طبیعی ملی ایران است.
این درخت که در شهر ابرکوه (ابرقوه) قرار دارد یکی از پیرترین موجودات زنده دنیا است. محیط تنه این درخت در روی زمین یازده و نیم متر است و بلندای آن بین ۲۵ تا ۲۸ متر برآورد شده‌است.
حمدالله مستوفی در کتاب نزهت القلوب که در سال ۷۴۰ قمری تالیف شده در باره ابرکوه می‌نویسد: «در آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد... ». الکساندر روف از دانشمندان روسی عمر این سرو را بیش از ۴۰۰۰ سال می‌داند. برخی از اسطوره‌ها کاشتن آنرا به زرتشت نسبت می‌دهند و برخی نیز به یافث (پسر نوح).

تا اینجای مطلب را که خواندم سرشار از شادی و غرور شدم ومشتاق شدم بیشتر درباره ی این کهنسال ترین درخت ایران اطلاع کسب کنم. با زیرو رو کردن گوگل، این وبلاگ را پیدا کردم که مطلب کاملتری در مورد سرو ابرکوه نوشته بود،همراه با عکسی که این سوال را در ذهن من انداخت که: "چرا،به چه دلیل و انگیزه ای؟"

بار دیگر نگاهی به عکس های درختان دیگر کشور ها انداختم و به این حقیقت تلخ پی بردم که، فقط برخی مردم کشور ما هستند که بدلیل فقر(فقدان؟) فرهنگی، اینگونه با میخ و سیخ و بد تر و مدرنتر از ان با اسپری رنگ به جان درختان میافتند.

نگاهی به عکسها( عکس١ عکس٢ عکس ٣ عکس ٤ عکس ٥ ) بیاندازید،اغلب این درختان بدون حفاظ هستند. بازدید کنندگان از زیبائی درختان لذت میبرند و بدون اینکه بخواهند به تمام دنیا جار بزنند که: "جواد و محمد اینجا بودند!" عکس میگیرند و پی کارشان میروند.

میتوان برای حفاطت از درخت حصار و نرده ای بدور ان کشید، اما درد بی فرهنگی را با حصار کشیدن نمیتوان درمان کرد.

به امید روزی که مردم عزیز کشورمان قدر تمام موجودات زنده را و ارزش یک یک انها را در رابطه با محیط زیست بدانند و درک کنند.