با اکثریت ۱۳۸ رای مثبت
جـــرس: به گزارش منابع بین المللی، روز پنجشنبه ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ برابر با ۹ آذر ماه ۱۳۹۱، با رای اکثریت اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد، فلسطین به عنوان کشور غیرعضو ناظر در سازمان ملل به رسمیت شناخته شد.
این تصمیم سبب شد تا موقعیت تشکیلات خودگردان فلسطینی، از یک «نهاد ناظر»، به یک «کشور ناظر غیر عضو» مبدل شود.
به گزارش سی ان ان، دولت خودگردان فلسطین به ریاست محمود عباس، روز پنجشنبه از مجمع عمومی سازمان ملل برای موقعیت دولت ناظر غیرعضو در سازمان ملل تقاضای رای کرد، که با اکثریت ۱۳۸ رای مثبت در برابر ۹ رای منفی روبرو شد و ۴۱ رای نیز ممتنع بود.
مجمع سازمان ملل متحد دارای ۱۹۳ عضو می باشد و فلسطینی ها برای احراز چنین موقعیتی در سازمان ملل به رای موافق نیمی از اعضای مجمع عمومی نیاز داشتند.
بر اساس گزارش ها، نمایندگان ۱۹۳ کشور در رای‌گیری روز پنجشنبه شرکت داشتند.
به گزارش بی بی سی، ۴۱ کشور از جمله بریتانیا و آلمان به درخواست فلسطینی ها رای ممتنع دادند. جمهوری چک، کانادا، جزایر مارشال و پاناما هم از کشورهایی بودند که در کنار امریکا و اسرائیل ایستادند. اما از کشورهای اروپایی فرانسه،اسپانیا، سویس و نروژ رسما حمایت خود را از اقدام ابومازن (محمود عباس) اعلام کردند.
بر اساس این گزارش، عباس در نشست سازمان ملل متحد گفت: "باید اینجا بار دیگر هشدارمان را تکرار کنیم؛ فرصت درحال از دست رفتن و مهلت به سرعت به سرمی آید. کاسه صبر پرتر می شود و امیدها کمرنگ. آدم های بی گناهی که جانشان را در بمباران های اسرائیل از دست داده اند – بیش از ۱۶۸ شهید در غزه که بیشترشان کودکان و زنان و ۱۲ عضو یک خانواده، خانواده دعلو بودند – یادآور دردناک این موضوع برای جهان است که این اشغال نژادی و استعماری یک راه حل مبتنی بر پیدایش دو کشور و چشم انداز تحقق صلح را به گزینه ای خیلی دشوار، اگر نه غیرممکن، بدل می کند. اکنون وقت عمل و حرکت است. برای همین است که به اینجا آمده ایم."
به این ترتیب، برای اولین بار رتبه فلسطین در سازمان ملل متحد با جایگاه واتیکان برابر خواهد شد. این ترفیع به ظاهر کوچک می‌تواند برای اسرائیل پیامدهای جدی داشته در پی داشته باشد.
حالا طرف فلسطینی قادر خواهد بود تا در برابر ساخت و سازها در کرانه غربی رود اردن و بسیاری از موارد اختلافش با اسرائیل به نهادهای بین المللی شکایت کند.
تصاویر زنده تلویزیونی از رام الله لحظاتی پس از تصویب درخواست تشکیلات خودگردان فلسطینی، از جشن و سرور فلسطینیان در خیابان ها حکایت دارد.
پیشینه
خبرگزاری آلمان می گوید: ۶۵ سال پیش درست در همین روز یعنی ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ میلادی سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن اراضی مورد نزاع بین فلسطینیان و یهودیان تقسیم شد. این طرح به طرح "تقسیم فلسطین" نیز معروف است.
یک سال پس از آن در سال ۱۹۴۸ کشور اسرائیل بر اساس مصوبه سازمان ملل تشکیل شد و رسما اعلام موجودیت کرد.
در نوامبر سال ۱۹۷۴ سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه‌ای حق "حاکمیت مستقل" فلسطینیان را به رسمیت شناخت. سازمان ملل همچنین در این تاریخ سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان نماینده فلسطینی‌ها و "نهاد ناظر" پذیرفت.
در قطعنامه ۳۲۳۶ این سازمان در سال ۱۹۷۴ حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشت خود بدون دخالت خارجی و همچنین حق استقلال و حاکمیت ملی آنها نیز به رسمیت شناخته شد.
یاسر عرفات، رهبر پیشین سازمان آزادیبخش فلسطین در نوامبر ۱۹۸۸ در کنفرانسی در شهر الجزیره، پایتخت کشور الجزایر موجودیت دولت مستقل فلسطینی را در چارچوب مرزهای تعریف‌شده در سال ۱۹۶۷ اعلام کرد.
عرفات به عنوان رئیس موقت دولت فلسطینی معرفی شد. همچنین اعلام شد که سازمان آزادیبخش فلسطین حق موجودیت اسرائيل را به رسمیت می‌شناسد. این سازمان همچنین برای همزیستی مسالمت‌آمیز با اسرائيل اعلام آمادگی کرد.
در سپتامبر ۱۹۹۳ در جریان مذاکرات مخفیانه اسرائيل با نمایندگان سازمان آزادیبخش فلسطین در نروژ قراردادهای صلح اسلو تنظیم شد. این قراردادها سپس به امضای اسحاق رابین، نخست‌وزیر وقت اسرائيل و یاسر عرفات رسیدند. قراردادهای صلح اسلو شامل "بیانیه اصول تشکیلات خودگردان فلسطین" است.
در ماه مه ۱۹۹۴ پیمان "غزه ـ اریحا" امضا شد. طبق این پیمان، فلسطینیان برای نخستین بار از حق اداره مستقل امور خود در اریحا و قسمت‌های وسیعی از نوار غزه برخوردار شدند. در سال ۲۰۰۵ اسرائيل به طور کامل از نوار غزه خارج شد.
در سپتامبر ۱۹۹۵ پیمان "اسلو ـ بی" به امضای سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائيل رسید.
آغاز تلاش عباس برای تشکیل کشور مستقل
دو ماه بعد از درگذشت یاسر عرفات در ژانویه ۲۰۰۵ محمود عباس ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین را بر عهده گرفت و اعلام کرد، مذاکره با اسرائیل برای تأسیس کشور فلسطین را ادامه خواهد داد.
یک سال بعد در ژانویه سال ۲۰۰۶ سازمان تندرو و اسلام‌گرای حماس در انتخابات پارلمانی مناطق فلسطینی‌‌نشین به پیروزی رسید و از آن پس مبارزه خونین با سازمان فتح و محمود عباس بر سر تصاحب قدرت آغاز شد.
از ژوئن ۲۰۰۷ حماس حاکمیت بر نوار غزه را بر عهده گرفت و کنترل کرانه باختری رود اردن بر عهده محمود عباس افتاد. مذاکراتی که بین این دو گروه رقیب فلسطینی بر سر تشکیل دولت وحدت ملی صورت گرفته تا کنون بی‌نتیجه مانده است.
در ژوئن سال ۲۰۰۹ بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل برای نخستین بار موافقت کشور خود با راه حل تشکیل کشور فلسطین در کنار اسرائیل را اعلام کرد.
در سپتامبر سال ۲۰۱۱ بود که محمود عباس در نیویورک خواستار پذیرش عضویت تشکیلات خودگردان فلسطین در سازمان ملل متحد شد. اسرائیل با این درخواست مخالفت کرد. آمریکا نیز تهدید کرد که در صورت پذیرفتن عضویت این تشکیلات در این سازمان آن را وتو خواهد کرد.
اما نزدیک به ۱۳۰ کشور عضو سازمان ملل متحد تا کنون موافقت خود را با این طرح اعلام کرده‌اند.
در اکتبر سال ۲۰۱۱ سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) تشکیلات خودگردان فلسطین را به عضویت کامل پذیرفت. ۱۴ کشور، از جمله اسرائيل، آمریکا و آلمان علیه آن رأی دادند.
در نوامبر همین سال درخواست عضویت کامل فلسطینیان در سازمان ملل متحد با مخالفت شورای امنیت روبرو شد.
شورا اعلام کرد، آمریکا و دیگر کشورها خواستار آن هستند که ابتدا صلح با اسرائيل به وقوع بپیوندد.
در سپتامبر سال ۲۰۱۲ محمود عباس، رئيس سازمان تشکیلات خودگردان فلسطین به تلاشی دیگر دست زد و در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار بهبود موقعیت فلسطینیان و ارتقا از سطح "نهاد ناظر" به "دولت ناظر غیر عضو" در این سازمان شد.
تصویب چنین طرحی از نظر حقوق بین‌المللی به معنای به رسمیت شناختن غیر مستقیم فلسطین به عنوان یک کشور مستقل است.
به گزارش بی بی سی، ۴۱ کشور از جمله بریتانیا و آلمان به درخواست فلسطینی ها رای ممتنع دادند. جمهوری چک، کانادا، جزایر مارشال و پاناما هم از کشورهایی بودند که در کنار امریکا و اسرائیل ایستادند. اما از کشورهای اروپایی فرانسه،اسپانیا، سویس و نروژ رسما حمایت خود را از اقدام ابومازن (محمود عباس) اعلام کردند.
حالا طرف فلسطینی قادر خواهد بود تا در برابر ساخت و سازها در کرانه غربی رود اردن و بسیاری از موارد اختلافش با اسرائیل به نهادهای بین المللی شکایت کند.
خبرگزاری آلمان می گوید: ۶۵ سال پیش درست در همین روز یعنی ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ میلادی سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن اراضی مورد نزاع بین فلسطینیان و یهودیان تقسیم شد. این طرح به طرح "تقسیم فلسطین" نیز معروف است.
یک سال پس از آن در سال ۱۹۴۸ کشور اسرائیل بر اساس مصوبه سازمان ملل تشکیل شد و رسما اعلام موجودیت کرد.
در نوامبر سال ۱۹۷۴ سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه‌ای حق "حاکمیت مستقل" فلسطینیان را به رسمیت شناخت. سازمان ملل همچنین در این تاریخ سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان نماینده فلسطینی‌ها و "نهاد ناظر" پذیرفت.
در قطعنامه ۳۲۳۶ این سازمان در سال ۱۹۷۴ حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشت خود بدون دخالت خارجی و همچنین حق استقلال و حاکمیت ملی آنها نیز به رسمیت شناخته شد.
یاسر عرفات، رهبر پیشین سازمان آزادیبخش فلسطین در نوامبر ۱۹۸۸ در کنفرانسی در شهر الجزیره، پایتخت کشور الجزایر موجودیت دولت مستقل فلسطینی را در چارچوب مرزهای تعریف‌شده در سال ۱۹۶۷ اعلام کرد.
عرفات به عنوان رئیس موقت دولت فلسطینی معرفی شد. همچنین اعلام شد که سازمان آزادیبخش فلسطین حق موجودیت اسرائيل را به رسمیت می‌شناسد. این سازمان همچنین برای همزیستی مسالمت‌آمیز با اسرائيل اعلام آمادگی کرد.
در سپتامبر ۱۹۹۳ در جریان مذاکرات مخفیانه اسرائيل با نمایندگان سازمان آزادیبخش فلسطین در نروژ قراردادهای صلح اسلو تنظیم شد. این قراردادها سپس به امضای اسحاق رابین، نخست‌وزیر وقت اسرائيل و یاسر عرفات رسیدند. قراردادهای صلح اسلو شامل "بیانیه اصول تشکیلات خودگردان فلسطین" است.
در ماه مه ۱۹۹۴ پیمان "غزه ـ اریحا" امضا شد. طبق این پیمان، فلسطینیان برای نخستین بار از حق اداره مستقل امور خود در اریحا و قسمت‌های وسیعی از نوار غزه برخوردار شدند. در سال ۲۰۰۵ اسرائيل به طور کامل از نوار غزه خارج شد.
در سپتامبر ۱۹۹۵ پیمان "اسلو ـ بی" به امضای سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائيل رسید.
آغاز تلاش عباس برای تشکیل کشور مستقل
دو ماه بعد از درگذشت یاسر عرفات در ژانویه ۲۰۰۵ محمود عباس ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین را بر عهده گرفت و اعلام کرد، مذاکره با اسرائیل برای تأسیس کشور فلسطین را ادامه خواهد داد.
یک سال بعد در ژانویه سال ۲۰۰۶ سازمان تندرو و اسلام‌گرای حماس در انتخابات پارلمانی مناطق فلسطینی‌‌نشین به پیروزی رسید و از آن پس مبارزه خونین با سازمان فتح و محمود عباس بر سر تصاحب قدرت آغاز شد.
از ژوئن ۲۰۰۷ حماس حاکمیت بر نوار غزه را بر عهده گرفت و کنترل کرانه باختری رود اردن بر عهده محمود عباس افتاد. مذاکراتی که بین این دو گروه رقیب فلسطینی بر سر تشکیل دولت وحدت ملی صورت گرفته تا کنون بی‌نتیجه مانده است.
در ژوئن سال ۲۰۰۹ بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل برای نخستین بار موافقت کشور خود با راه حل تشکیل کشور فلسطین در کنار اسرائیل را اعلام کرد.
در سپتامبر سال ۲۰۱۱ بود که محمود عباس در نیویورک خواستار پذیرش عضویت تشکیلات خودگردان فلسطین در سازمان ملل متحد شد. اسرائیل با این درخواست مخالفت کرد. آمریکا نیز تهدید کرد که در صورت پذیرفتن عضویت این تشکیلات در این سازمان آن را وتو خواهد کرد.
اما نزدیک به ۱۳۰ کشور عضو سازمان ملل متحد تا کنون موافقت خود را با این طرح اعلام کرده‌اند.
در اکتبر سال ۲۰۱۱ سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) تشکیلات خودگردان فلسطین را به عضویت کامل پذیرفت. ۱۴ کشور، از جمله اسرائيل، آمریکا و آلمان علیه آن رأی دادند.
در نوامبر همین سال درخواست عضویت کامل فلسطینیان در سازمان ملل متحد با مخالفت شورای امنیت روبرو شد.
شورا اعلام کرد، آمریکا و دیگر کشورها خواستار آن هستند که ابتدا صلح با اسرائيل به وقوع بپیوندد.
در سپتامبر سال ۲۰۱۲ محمود عباس، رئيس سازمان تشکیلات خودگردان فلسطین به تلاشی دیگر دست زد و در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار بهبود موقعیت فلسطینیان و ارتقا از سطح "نهاد ناظر" به "دولت ناظر غیر عضو" در این سازمان شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر