چرنوبیل را بخاطر بسپار...

بمناسبت بیست و هفتمین سالگرد انفجار نیروگاه هسته ای چرنوبیل

نیمه شب ٢٦ آوریل ١٩٨٦، رآکتور شماره ۴ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در اوکراین، در جریان یک آزمایش از کنترل خارج شد و انفجار عظیمی را در ساختمان راکتور ایجاد کرد.

 در اثر انفجار در رآکتور بلوک چهار تاسیسات اتمی چرنوبیل، مواد رادیواکتیو برای ساختن حدود ۱۰۰ بمب اتمی آزاد شدند، ١٠٠ برابر رادیواکتیو بیشتر از هیروشیما...

پس از انفجار ابتدا محیط اطراف تاسیسات به امواج رادیواکتیو آلوده گشت و بعد به تدریج ابرهای آلوده به نواحی دورتر سرکشیدند و بارش باران سبب شد که بخش‌های وسیعی از اروپا به مواد رادیواکتیو آلوده شود.

نمای هوایی از نیروگاه هسته ای چرنوبیل، چند روز پس از انفجار. در جلوی دودکش، رآکتور چهارم که منفجر و نابود شد دیده می شود و پشت دودکش و بسیار نزدیک به راکتور چهارم، راکتور شماره سه که هنوز چند سال روشن بود و در ٦ دسامبر سال ٢٠٠٠ متوقف شد.

جنگل سبزی که سرخ شد... در حالی که راکتور می سوخت، جنگل کاج مجاور بیشتر گرد و غبار آزاد شده رادیو اکتیویته را جذب کرد و درختان آن سوختند. بیش از ده کیلومتر مربع از جنگل سوخت و تحت تاثیر پرتوهای، به رنگ قرمز درآمد.

اینجا شهر پریپیات (Pripyat)، شهر متروکه‌ای در نزدیکی نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل است.  زمانی ٥٠,٠٠٠ نفر در آن زندگی می کردند.

بدترین حادثه اتمی غیر نظامی در تاریخ جهان.
٧٦ شهر و روستا از بین رفتند. منطقه‌ای در حدود ١٥٠ هزار کیلومتر مربع در بلاروس، روسیه و اوکراین آلوده شد. این منطقه فضایی به شعاع ٥٠٠ کیلومتر در شمال نیروگاه را تشکیل می‌داد. منطقه‌ای به شعاع ٣٠ کیلومتر دورتادور نیروگاه هم به عنوان "منطقه ورود ممنوع" تعیین شده و هیچ‌کس حق زندگی در آن را ندارد.

کودکان این دبستان که پس از فاجعه به شهرهای دیگر منتقل شدند اکنون بالغ شده اند...و هر کدام دچار ناراحتی های شدید روانی و جسمی ناشی از پرتوهای رادیو اکتیو هستند.

این استخر که زمانی طنین انداز فریادهای هیجان زده کودکان بود اینک تخلیه شده و سالهاست که خاموش است...

گهواره های نوزادن در بیمارستانی تخلیه شده در منطقه ممنوعه اطراف نیروگاه هسته ای چرنوبیل...

تخت های خالی بیمارستان شهر پریپیات که بیماران آن، در شهری دیگر و بیمارستانی دیگر با بیماری هایی درمان ناپذیر دست به گریبان اند...

مردی، پس از سالها به خانه اش سر می زند، خانه ای که تا قرن ها کسی نمی تواند در آن زندگی کند...

 درباره وسعت آلودگی رادیواکتیویته‌ اطلاعات بسیار کمی در دسترس مردم قرار گرفته شد و روز پس از فاجعه، مردم بدون آگاهی از این که مقدار رادیواکتیو موجود در محیط اطراف بیش از صدهزار برابر حد طبیعی شده‌است مشغول رفت و آمد در خیابان‌های شهر و کودکان مشغول بازی در فضای باز بودند. مقامات شوروی تنها ۳۶ ساعت پس از وقوع حادثه شروع به تخلیه مردم از مناطق اطراف راکتور چرنوبیل کردند.

 مسوولان شهری فقط به مردم اطلاع داده بودند که تنها برای سه روز وسایل و لباس به همراه داشته باشند و سپس کلیه سکنه شهر را سوار بر کامیونها و نفربرهای نظامی، از شهر خارج کردند. این در حالی بود که هیچیک از اهالی شهر خبر نداشتند که دیگر هرگز به چرنوبیل قدم نخواهند گذاشت.

نمایی از شهربازی متروکه...

تعداد بسیار زیادی ماسک گاز که کف فروشگاهی را پوشانده...

دست کم ٣ میلیون کودک در بلاروس، اوکراین و روسیه، نیاز به درمان های جسمی دارند.

بیش از ٧ میلیون نفر از عوارش ناشی از انفجار نیروگاه هسته ای چرنوبیل رنج می برند.

و این عوارض سالهای سال

و نسل به نسل منتقل خواهد شد...

تأثیرات روانشناختی حادثه چرنوبیل نه تنها در آن زمان بلکه هنوز هم ادامه دارد. بلافاصله بعد از حادثه خودکشی‌های زیادی انجام شد. افراد زیادی به الکل معتاد شدند و افسردگی افزایش پیدا کرد.

حیوانات بسیاری از بین رفتند...

در گیاهان و حیوانات جهش‌های ژنتیکی رخ داد. شکل برگ‌ها عوض شد و حیوانات ناقص الخلقه به دنیا می‌آمدند.

در حالی که مردم مجبور به ترک منطقه ممنوعه شدند و با وجود بالا رفتن پرتوزایی در منطقه پس از حادثه، بعضی حیوانات هنوز در آنجا زندگی می‌کنند. گوزن، گرگ، گراز و بعضی پرندگان هنوز در منطقه موجودند.

در حال حاضر، میزان اشعه های رادیویی در شهر تا آنجا پایین آمده که گردشگران می توانند بلیط عبور برای یک روز را دریافت کنند و کارگران برای برخی تعمیرات، ماهی چند ساعت در نیروگاه کار می کنند... ولی دانشمندان اعتقاد دارند که این منطقه تا ٢٠,٠٠٠ سال آینده، برای زندگی بی خطر نخواهد بود.

تابلویی در یک ایستگاه آتش نشانی در شرقی ترین شهر روسیه، شهر ولادی وستک (Vladivostok) که وقت محلی، دما و سطح رادیواکتیویته را نمایش می دهد.

 فیلم کوتاهی درباره فاجعه نیروگاه هسته ای چرنوبیل، ساخته صلح سبز
Greenpeace