عظمت یک ملت و پیشرفت اخلاقی اش را می توان از برخورد با حیوانات تشخیص داد. گاندی
بریچس "Britches" بچه میمونی بود که باید مانند اغلب نوزادان میمون، در جنگلهای سر سبز، بر روی شاخه های درختان، ماهها و حتا سالها به مادر خویش بچسبد و از محبت و مراقبت های مادری برخوردار گردد.اما بریچس فرصت این را پیدا نکرد تا حتی قطره ای از شیر مادر بنوشد و یا لحظه ای از گرمای آغوش مادرش لذت ببرد...
او را بلافاصله پس از تولد از مادر جدا کردند، پلک های چشمانش را به هم دوختند و تنها در قفسی رها کردند.این موجود کوچک بقدری ناامید و محروم بود که برای دلداری و تسلی خویش، خود را به هر چیزی که در قفس سرد و خالی اش پیدا میکرد، می چسبانید، یک پتو، یک اسباب بازی کوچک، هر چیزی. او از تمامی امکانات راحتی یک نوزاد، مراقبت ها و محبت مادری محروم شده بود. او در یک قفس کوچک سرد و خالی ، بدون هیچگونه انگیزه ای نگهداری میشد. اغلب اوقات فقط اجازه داشت خود را به استوانه ای با پوششی نرم که در اختیارش گذاشته بودند بچسباند.
بریچس نام میمونی از نژاد ماکاک بود که در آزمایشگاه تحقیقاتی دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید "UCR" بدنیا آمد. این نام را مسئول قفسش برای او انتخاب کرده بودند.
او را بلافاصله پس از تولد از مادرش جدا کردند و پلک های چشمش را بهم دوختند و یک دستگاه سونار الکترونیکی، به نام Trisensor Aid با باند چسبدار به سر او وصل کردند. این بخشی از مطالعات سه ساله ای بود با عنوان مادر و محرومیت حسی که شامل ٢٤ میمون میشد. این سری آزمایشات توسط روانپزشکی بنام دیوید اچ. وارن انجام می شد.
در پایان آزمایش، قرار بود میمون ها کشته شوند و نوارهایی که از نواحی بینایی، شنوایی و حرکتی مغز آنها گرفته شده بود را مورد مطالعه قرار دهند.
برای بخیه زدن حتی از یک نخ مناسب برای یک نوزاد استفاده نکردند و ضخامت نخی که برای این عمل استفاده کردند، مانند این بود که برای زدن بخیه زدن چشم یک انسان از ریسمان استفاده شود.
وضعیت بریچس توسط یکی از دانشجویان به جبهه آزادیبخش حیوانات "Animal Liberation Front" گزارش شد.
در تاریخ ٢٠ آوریل ١٩٨٥ بریچس به همراه ٧٠٠ حیوان دیگر، زمانی که ٥ هفته از تولدش میگذشت، توسط جبهه آزادیبخش حیوانات (ALF) از آزمایشگاه خارج شد. ALF یک نوار ویدئویی از حمله خود برای نجات حیوانات و شرایطی که بریچس را پیدا کردند، درست کرد.
فعالان بریچس را تنهای تنها، در قفس، در حالی پیدا کردند که روی چشمهایش با نوار چسب دار باند پیچی شده بود و یک دستگاه سونار به سرش متصل بود که هر چند دقیقه یکبار صدایی ناهنجار از آن پخش میشد. او چسبیده بود به دستگاهی پوشیده شده از حوله و با دو نوک سینه مصنوعی، ظاهرا این دستگاه نقش مادر را بازی میکرد.
این آزمایش برای مطالعه رشد رفتاری و عصبی میمون ها طراحی شده بود. محققان می خواستند ببینید که میمون ها چه رفتاری از خود نشان میدهند اگر یک سیستم حسی جایگزین مادر شود و این داده ها میتواند بر روی انسان منعکس شود.
بدنبال انتشار این فیلم توسط بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر حیوانات "PETA" و پس از محکوم شناخته شدن این آزمایشها توسط دانشمندان و شورای نابینایان آمریکا، هشت آزمایش مطالعاتی از هفده برنامه، متوقف شد و دانشگاه برنامه دوختن چشم نوزادان میمون را متوقف کرد.
دکتر گرانت ماک، رئیس شورای نابینایان آمریکا، از این آزمایش بعنوان یکی از نفرت انگیزترین و بیمارگونه ترین آزمایش ها یاد کرد.
دکتر دامپزشک متخصص چشم، NED Buyukmihci از دانشگاه کالیفرنیا در دیویس و موسس بنیاد دامپزشکان مدافع حقوق حیوانات، پس از خارج کردن بریچس از آزمایشگاه او را مورد معاینه قرار داده و گفت: "بخیه های استفاده شده برای دوختن چشم بریچس بیش از حد یزرگ بودند و پد های روی چشم بسیار کثیف." وی همچنین اظهار داشت: "امکان هیچ توجیهی برای این آزمایش دردناک، کثیف و شلخته وجود ندارد."
دام پزشکی که از طرف ALF استخدام شده بود تا بریچس را مورد معاینه قرار دهد. در گزارش خود اینطور نوشته بود: در زیر باندهای دور سر، دو پد پنبه ای بر روی هر کدام از چشم ها قرار داشت که بسیار کثیف و مرطوب بودند. پلک بالایی به پلک پایین دوخته شده بود و نخی که برای بخیه ها انتخاب شده بود، بسیار بزرگتر از نخ بخیه ای بود که معمولا برای این منظور باید بکار برده شود. در محل بخیه ها پارگی های متعددی دیده میشود. فضای بازی بین پلک های بالایی و پایینی ایجاد شده که از این شکاف بخیه ها با قرنیه تماس پیدا کرده و باعث خراشیدگی و ایجاد اشک میشد. نوزاد از نور وحشت دارد، آلت تناسلی متورم و ملتهب همراه با تجمع ماده اسمگما، رشد عضلانی ضعیف، پوست بدن خشک و از بدن بوی نامطبوعی مساعد میشود.
تماشای تحمل درد و رنج شدید یک حیوان به ویژه یک نوزاد بی گناه که قدرت درک بیرحمی انسانها را ندارد، بدون شک یکی از دردناک ترین و غم انگیز ترین صحنه هاست. و دلیل متحمل شدن این همه درد و رنج چه بود؟ برای تعیین اثر کوری در کودکان. عذر این آزمایش گران دانشگاه کالیفرنیا (که بودجه اش از مالیات مردم تامین میشد) در استفاده از نوزادان میمون این بود که استفاده از کودکان، بدلیل شرایط زندگی و برنامه های روزمره شان دشوار بود و باید جور این آزمایشات دردناک را نوزادان حیوانات میکشیدند.
یکی از اعضای ALF که کار گسترده ای در محدوده کالبد شکافی موجودات زنده "vivisection" انجام داده، به این نتیجه رسیده که این افراد به دو دسته تقسیم میشوند:
گروه اول به تنها چیزی که فکر میکنند، مسائل مربوط به علت و معلول است.آنها مطلقا هیچ تجسمی از مفهوم رنج ندارند و هیچگونه وجدانی در مورد آنچه انجام میدهند. آنها به آزمایشگاه یورش میبرند بر کار تزریق، دادن شوک و یا تغذیه به زور نظارت میکنند و بعد هم خارج میشوند و به انتظار نتایج می نشینند. آنها، در واقع جنایتکاران روانی علم هستند.
نوع دوم سادیست هستند. ما به این باور رسیدیم و تکرارها به این اعتقاد ما استحکام بخشیده که هر بار که با یکی از vivisector ها وارد مذاکره شدیم صحبت ازاین میشد که این گونه اعمال خواست قلبی آنها نیست و برای مصلحت و منافع ماست.
این حرفها مزخرف است. بسیاری از این افراد آشکارا از شکنجه و احساس قدرت لذت میبرند. سایه ای از شک در ذهن من وجود ندارد که اگر به آنها اجازه داده شود، همین کار را با انسانها هم میکنند.
هیچ گونه کمبودی از دانشمندان و پزشکان مشتاق به انجام آزمایش های غیر قابل بیان بر روی انسان ها در اردوگاه کار اجباری بوخن‌والد و دیگر اردوگاه های کار اجباری وجود نداشت. و شاید بسیار وحشتناک تر، این که هیچ سختی برای نیروهای امنیتی بریتانیا و ایالات متحده وجود نداشت که این افراد را پس از پایان جنگ، به منطور دسترسی به دانش و اطلاعات شان، برای فرار از محاکمه، از آلمان خارج کنند. این نسل دانشمندان سادیستی به طور ناگهانی ظاهر نشد و تنها در آلمان نازی نبود، آنها در همه جا وجود داشتند و دارند.
با این حال، برخی از محققان در UCR ضمن مخالفت با نظرات "ALF" و "PETA" در مورد وضعیت بریچس، اعلام داشتند که هدف دانشمندان از انجام آزمایش بر روی بریچس فقط پژوهش بوده.
در پاسخ به AFL و واکنش PETA، سخنگوی UCR گفت که هیچ موردی از سوء استفاده از حیوانات وجود ندارد، و ادعا کرد که فعالان حقوق حیوانات در واقع پلک بریچس را با ریمل مژه رنگ کرده اند تا بخیه ها را اغراق آمیز نشان دهند.
برنامه های مراقبت از حیوانات دانشگاه کالیفرنیا نیز به مدت هشت ماه تحت بررسی دقیق موسسه ملی بهداشت قرار گرفت و اعلام شد: هیچگونه شواهدی از سوءاستفاده از حیوانات و مراقبت های ناکافی دیده نشده و تمامی آزمایش ها بر اساس ضوابط خدمات بهداشت عمومی در مورد مراقبت های انسانی و با شفقت در استفاده از حیوانات آزمایشگاهی صورت گرفته.
پس از خارج کردن بریچس از آزمایشگاه، بمدت ٥ ماه از او با محبت و مهربانی، پرستاری و نگهداری شد.
هنگامی که بریچس ٥ ماهه شد، به "Primarily Primates "محلی برای نگهداری از پستانداران در سن آنتونیو پرواز کرد و در آنجا نامش را به جونیور تغییر دادند.
او دوران نوزادی اش را با Ernie و دو میمون ماده بنام های Kimba و Elizabeth بسر کرد و حدود ٢٠ سال عمر کرد. پناهگاه جهت حمایت از بریچس و دیگر ساکنان، هیچگاه مطلبی را در مورد آنها منتشر نکرد.
بریچس یکی از حیوانات آزمایشگاهی (نسبتا) خوش شانس بود. از او با محبت پرستاری و نگهداری شد. هر چند بهبود آسیبهای روانی اش مدتی به طول انجامید ولی سرانجام او قادر شد بطور کامل از آسیب های فیزیکی خود، بهبود یابد.
متاسفانه، در جاهای دیگر، در آزمایشگاه ها، میلیونها حیوان مانند بریچس رنج می برند، با قانونی که نه تنها از آنها حمایت نمیکند بلکه اجازه می دهد هر گونه آزمایش دردناک و بی فایده ای بر روی آنها انجام شود.
آزمایش بر روی حیوانات، غیر ضروری ، غیر اخلاقی، غیر علمی، گران، گمراه کننده، نادرست و غیر قابل اعتماد است.
مطالعات بالینی و اپیدمیولوژیک بشر ، استفاده از اجساد، و شبیه سازی های کامپیوتری قابل اطمینان تر، دقیق تر،ارزانتر و انسانی تر از آزمون های حیوانی است.
بریچس "Britches" بچه میمونی بود که باید مانند اغلب نوزادان میمون، در جنگلهای سر سبز، بر روی شاخه های درختان، ماهها و حتا سالها به مادر خویش بچسبد و از محبت و مراقبت های مادری برخوردار گردد.اما بریچس فرصت این را پیدا نکرد تا حتی قطره ای از شیر مادر بنوشد و یا لحظه ای از گرمای آغوش مادرش لذت ببرد...
او را بلافاصله پس از تولد از مادر جدا کردند، پلک های چشمانش را به هم دوختند و تنها در قفسی رها کردند.این موجود کوچک بقدری ناامید و محروم بود که برای دلداری و تسلی خویش، خود را به هر چیزی که در قفس سرد و خالی اش پیدا میکرد، می چسبانید، یک پتو، یک اسباب بازی کوچک، هر چیزی. او از تمامی امکانات راحتی یک نوزاد، مراقبت ها و محبت مادری محروم شده بود. او در یک قفس کوچک سرد و خالی ، بدون هیچگونه انگیزه ای نگهداری میشد. اغلب اوقات فقط اجازه داشت خود را به استوانه ای با پوششی نرم که در اختیارش گذاشته بودند بچسباند.
او را بلافاصله پس از تولد از مادرش جدا کردند و پلک های چشمش را بهم دوختند و یک دستگاه سونار الکترونیکی، به نام Trisensor Aid با باند چسبدار به سر او وصل کردند. این بخشی از مطالعات سه ساله ای بود با عنوان مادر و محرومیت حسی که شامل ٢٤ میمون میشد. این سری آزمایشات توسط روانپزشکی بنام دیوید اچ. وارن انجام می شد.
در پایان آزمایش، قرار بود میمون ها کشته شوند و نوارهایی که از نواحی بینایی، شنوایی و حرکتی مغز آنها گرفته شده بود را مورد مطالعه قرار دهند.
برای بخیه زدن حتی از یک نخ مناسب برای یک نوزاد استفاده نکردند و ضخامت نخی که برای این عمل استفاده کردند، مانند این بود که برای زدن بخیه زدن چشم یک انسان از ریسمان استفاده شود.
در تاریخ ٢٠ آوریل ١٩٨٥ بریچس به همراه ٧٠٠ حیوان دیگر، زمانی که ٥ هفته از تولدش میگذشت، توسط جبهه آزادیبخش حیوانات (ALF) از آزمایشگاه خارج شد. ALF یک نوار ویدئویی از حمله خود برای نجات حیوانات و شرایطی که بریچس را پیدا کردند، درست کرد.
فعالان بریچس را تنهای تنها، در قفس، در حالی پیدا کردند که روی چشمهایش با نوار چسب دار باند پیچی شده بود و یک دستگاه سونار به سرش متصل بود که هر چند دقیقه یکبار صدایی ناهنجار از آن پخش میشد. او چسبیده بود به دستگاهی پوشیده شده از حوله و با دو نوک سینه مصنوعی، ظاهرا این دستگاه نقش مادر را بازی میکرد.
این آزمایش برای مطالعه رشد رفتاری و عصبی میمون ها طراحی شده بود. محققان می خواستند ببینید که میمون ها چه رفتاری از خود نشان میدهند اگر یک سیستم حسی جایگزین مادر شود و این داده ها میتواند بر روی انسان منعکس شود.
دکتر گرانت ماک، رئیس شورای نابینایان آمریکا، از این آزمایش بعنوان یکی از نفرت انگیزترین و بیمارگونه ترین آزمایش ها یاد کرد.
دکتر دامپزشک متخصص چشم، NED Buyukmihci از دانشگاه کالیفرنیا در دیویس و موسس بنیاد دامپزشکان مدافع حقوق حیوانات، پس از خارج کردن بریچس از آزمایشگاه او را مورد معاینه قرار داده و گفت: "بخیه های استفاده شده برای دوختن چشم بریچس بیش از حد یزرگ بودند و پد های روی چشم بسیار کثیف." وی همچنین اظهار داشت: "امکان هیچ توجیهی برای این آزمایش دردناک، کثیف و شلخته وجود ندارد."
یکی از اعضای ALF که کار گسترده ای در محدوده کالبد شکافی موجودات زنده "vivisection" انجام داده، به این نتیجه رسیده که این افراد به دو دسته تقسیم میشوند:
گروه اول به تنها چیزی که فکر میکنند، مسائل مربوط به علت و معلول است.آنها مطلقا هیچ تجسمی از مفهوم رنج ندارند و هیچگونه وجدانی در مورد آنچه انجام میدهند. آنها به آزمایشگاه یورش میبرند بر کار تزریق، دادن شوک و یا تغذیه به زور نظارت میکنند و بعد هم خارج میشوند و به انتظار نتایج می نشینند. آنها، در واقع جنایتکاران روانی علم هستند.
نوع دوم سادیست هستند. ما به این باور رسیدیم و تکرارها به این اعتقاد ما استحکام بخشیده که هر بار که با یکی از vivisector ها وارد مذاکره شدیم صحبت ازاین میشد که این گونه اعمال خواست قلبی آنها نیست و برای مصلحت و منافع ماست.
این حرفها مزخرف است. بسیاری از این افراد آشکارا از شکنجه و احساس قدرت لذت میبرند. سایه ای از شک در ذهن من وجود ندارد که اگر به آنها اجازه داده شود، همین کار را با انسانها هم میکنند.
هیچ گونه کمبودی از دانشمندان و پزشکان مشتاق به انجام آزمایش های غیر قابل بیان بر روی انسان ها در اردوگاه کار اجباری بوخن‌والد و دیگر اردوگاه های کار اجباری وجود نداشت. و شاید بسیار وحشتناک تر، این که هیچ سختی برای نیروهای امنیتی بریتانیا و ایالات متحده وجود نداشت که این افراد را پس از پایان جنگ، به منطور دسترسی به دانش و اطلاعات شان، برای فرار از محاکمه، از آلمان خارج کنند. این نسل دانشمندان سادیستی به طور ناگهانی ظاهر نشد و تنها در آلمان نازی نبود، آنها در همه جا وجود داشتند و دارند.
در پاسخ به AFL و واکنش PETA، سخنگوی UCR گفت که هیچ موردی از سوء استفاده از حیوانات وجود ندارد، و ادعا کرد که فعالان حقوق حیوانات در واقع پلک بریچس را با ریمل مژه رنگ کرده اند تا بخیه ها را اغراق آمیز نشان دهند.
برنامه های مراقبت از حیوانات دانشگاه کالیفرنیا نیز به مدت هشت ماه تحت بررسی دقیق موسسه ملی بهداشت قرار گرفت و اعلام شد: هیچگونه شواهدی از سوءاستفاده از حیوانات و مراقبت های ناکافی دیده نشده و تمامی آزمایش ها بر اساس ضوابط خدمات بهداشت عمومی در مورد مراقبت های انسانی و با شفقت در استفاده از حیوانات آزمایشگاهی صورت گرفته.
او دوران نوزادی اش را با Ernie و دو میمون ماده بنام های Kimba و Elizabeth بسر کرد و حدود ٢٠ سال عمر کرد. پناهگاه جهت حمایت از بریچس و دیگر ساکنان، هیچگاه مطلبی را در مورد آنها منتشر نکرد.
متاسفانه، در جاهای دیگر، در آزمایشگاه ها، میلیونها حیوان مانند بریچس رنج می برند، با قانونی که نه تنها از آنها حمایت نمیکند بلکه اجازه می دهد هر گونه آزمایش دردناک و بی فایده ای بر روی آنها انجام شود.
آزمایش بر روی حیوانات، غیر ضروری ، غیر اخلاقی، غیر علمی، گران، گمراه کننده، نادرست و غیر قابل اعتماد است.
مطالعات بالینی و اپیدمیولوژیک بشر ، استفاده از اجساد، و شبیه سازی های کامپیوتری قابل اطمینان تر، دقیق تر،ارزانتر و انسانی تر از آزمون های حیوانی است.
لطفا داستان بریچس را برای دوستان و آشنایان خود بازگو کنید
و انزجار خود را از "vivisection" کالبد شکافی موجود زنده اعلام کنید!
یک نمآهنگ تاثیر برانگیز بنام "گریه کن بریچس" از گروه راک Lyvon اسپانیایی.اشعار از این آهنگ متعلق به Angel Padilla، شاعر اسپانیایی است. این ویدئو قساوتی را که همه ساله بر میلیون ها حیوان در اسارت روا میشود را محکوم میکند.
این ویدیو به جبهه آزادیبخش حیوانات، بریچس و به تمامی کسانی که در دفاع از حقوق حیوانات و طبیعت گام بر میدارند، تقدیم شده.
فیلم هایی از بریچس از سایت بریچس
داستان و فیلم بریچس در سایت جبهه آزادیبخش حیوانات
فیلم بریچس در یوتیوب بمدت ١٢ دقیقه
فیلم بریچس در یوتیوب بمدت ١٠ دقیقه
فیلم This Is Vivisection قسمت دوم
فیلم This Is Vivisection قسمت سوم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر