خرس های سمیرم را به یاد دارم!
۱۴سال گذشت...
۲۰شهریور ۱۳۹۰، توسط دیده بان حقوق حیوانات فیلمی منتشر شد که در آن شکارچیان یک خرس مادر به همراه دو توله‌اش را به‌طرز زجرآوری کشتند.
انعکاس این خبر در رسانه های گروهی منجر به حساسیت موضوع و پیگیری این مساله از سوی علاقمندان به حیوانات شد.
حمزه علی انصاری و رفیقش، ابتدا خرس مادر را با شلیک گلوله می‌کشند.
بچه خرس‌ها با زحمت فراوان خودشان را به پیکر بی‌جان مادر می‌رسانند و سر بر سینه‌اش می‌گذارند...
بهروز جعفری نماینده وقت مردم سمیرم در مجلس شورای اسلامی در تماس تلفنی با بخش فارسی تلویزیون بی‌بی‌سی، ضمن اعتقادی خواندن این کشتار شنیع و غیر انسانی (بهتر بگم غیر حیوانی!)، با تهدید ضمنی رسانه‌ها آنها را از انتشار چنین اخباری بر حذر داشت! نماینده مردم سمیرم در گفتگو با بی‌بی‌سی اعلام کرده بود که به اعتقاد مردم منطقه، کشتن توله خرس‌ها و خروج مواد خاص از بدن آنها منجر به رفع برخی بلایا می‌شود!
لب‌کلام:کشتار و جنایتی درکار نبوده!
وقتی امام اول‌شان با حرکتی افتخار آفرین در یک روز ۶۰۰ نفر را با شمشیر می‌کشد که دیگه کشتن سه تا خرس که این حرفها رو نداره! مخصوصن که قاتل، مربی پرورشی در حوزه خطیر آموزش و پرورش باشه!
خلاصه اینکه طرف آزاد میشه و دوباره اسلحه بدست می‌ره سراغ حیوانات و محیط‌بانان...
ازقرار، در دین مهوع اسلام؛ جان یک «سطل زباله» از جان این سه خرس ارزشمندتر بود که قاتل خرس‌ها را آزاد کردند و آتش زننده سطل زباله را شکنجه و اعدام کردن...
حالا سالها از آن جنایت تلخ گذشته. در طی این سالها اینقدر انسان و حیوان کشتند که آدم نمی‌دونه از کدوم‌شون بنویسه.
مدتهاست که دیگه نه سایت‌های حقوق حیوانات و محیط‌زیست اجازه‌ی فعالیت دارن و نه پناهگاه‌های حیوانات. روزبروز عرصه را به حامیان حیوانات تنگ‌تر کردن.
حالا دیگه کسی یادش نیست این روز رو. حتا یک نفر هم یه توییت نزده! دیگه افکار عمومی و جهانی براشون مهم نیست. حالا سگها رو با تزریق اسید می‌کشند. تو ماشین پرس پرت می‌کنند تا استخوان‌هایشان بشکنه و با درد و زجر بمیرند. زنده‌به‌گور می‌کنند. بی‌خبر حمله می‌کنند و گروهی می‌کشند.
