محمد نوری زاد
بر مزار ستار بهشتی
دیروز دومین سالگرد شهادت ستار بهشتی بود. در خانه و بر مزار ستار حاضر شدیم و در لمس این سوز بزرگ شرکت جستیم. هم در خانه و هم بر مزار ستار، عزیزانی چون سحر بهشتی ( خواهر ستار) - مادرِ شیر اوژنش - خانم نرگس محمدی - خانم گیتی پورفاضل - دکتر محمد ملکی - دکتر باد کوبه ای - مادر سعید زینالی - خانم نسرین ستوده - یک شاعر و سخنور شازندی - و خود من، سخن گفتیم.
از سخنرانی همه ی این عزیزان تصویر گرفتم یا گوشی ام را به دوستی دادم تا تصویر بگیرد. اما از سخنان خود بر مزار ستار - که آتشین بود و رو به مأموران اطلاعاتِ حاضر در مراسم - تصویری ندارم. اگر فرصتی و فراغتی نصیب آید، من یک به یک سخنان این شوریده حالان را برای شما آماده و منتشر می کنم. در گام نخست، به سخنان شورانگیز و درست و حماسیِ بانو نرگس محمدی دل بسپارید.
متن کامل سخنان نرگس محمدی، عضو کانون مدافعان حقوق بشر در مراسم ستار بهشتی به شرح زیر است:
شکنجه‌گر ستار در حضور مادر ستار و وکیل ستار، خانم پورفاضل که اینجا هستند، خود اعتراف کرد که «ستار را زیر شکنجه کشتم. ستار می‌خندید و من او را می‌زدم. آنقدر زدم که ستار زیر دست من از بین رفت». این را باید در تاریخ نوشت. در دادگاهی که شکنجه‌گر اعتراف می‌کند که آنقدر زدم که زیر دست من مرد. آیا تاکنون پرونده‌ای با این صراحت برای اعمال جنایت دیده‌اید که شکنجه‌گر خود اعتراف کند که آنقدر زدم تا مرد؟ و در پیش مادر این را بگوید؟ آن‌ها نمی‌دانند مادر یعنی چه. آن‌ها از عشق مادرانه هیچ چیز نمی‌فهمند و نمی‌دانند با این مادر، تا آخرین لحظه عمرش چه کردند. لحظه‌های شکنجه ستار در پرونده درج شده و همه آن برای مادر قرائت شده و مادر با تک تک لحظه‌های شکنجه فرزندش، شکنجه می‌شود.
از همین چند جمله من چه بر می‌آید؟ من از همه شما دوستان سوال می‌کنم آیا واقعا منکری بالاتر از این هست؟ یعنی چه دیندار باشید و چه دیندار نباشید، چه مذهبی باشید و چه نباشید، اما بالاخره انسان هستید. آیا منکری بالاتر از قتل یک انسان وجود دارد؟ در حالی که در همین متن مقدس قرآن اشاره شده که اگر کسی به ناحق کشته شود گویی جامعه بشری کشته شده است. آیا کشته شدن جامعه بشری و کشته شدن ظالمانه ستار، منکری قابل چشم‌پوشی است؟ اگر نه پس این آمران به معروف و ناهیان از منکر طی این دو سال چه کرده‌اند؟ چگونه است که امروز در مجلس، نمایندگان مجلس طرح امر به معروف و نهی از منکر را علم کرده‌اند، اما دو سال است که این مادر بر سر این مزار می‌گرید و ستار ستار می‌گوید؟ چرا هیچ ناهی از منکری تاکنون صدایش درنیامده؟ چرا همان نمایندگان که در مجلس از ناهیان از منکر که در تشکیلات حکومت وارد خواهند شد قصد حمایت دارند، اما هیچ کس از صدای این مادر به عنوان ناهی از منکر، منکری به زشتی کشته شدن یک انسان زیر شکنجه دفاع نکرده است؟ از کدام منکر می‌خواهید نهی کنید؟ به کدام معروف می‌خواهید امر کنید؟ آیا منکری بالاتر از کشته شدن بی‌گناهی چون ستار بهشتی، چون هدی صابر، چون هاله سحابی، چون ندا آقا سلطان، چون سهراب اعرابی و هزاران هزار ...؟ آیا منکری بالاتر از این را جامعه بشری تجربه کرده است؟ پس چرا نهی نمی‌کنید؟ چرا در دادگاه‌ها به این قتل‌ها رسیدگی نمی‌شود؟ کدام یک از این پرونده‌ها به سرانجام رسیده است؟ مال ملت را به تاراج برده‌اند. اختلاس‌هایی که دیگر حتی روزنامه‌نگاران توان نوشتن‌اش را ندارند. حتی گوش‌ها از شنیدن آن عاجزند. آیا منکری بالاتر از غارت اموال ملت؟ چطور نهی نمی‌کنید؟ چرا هیچ کدام از این پرونده‌ها به سرانجام نرسیده؟ آیا فقط موی من زن ایرانی منکر است که همه با هم بسیج شده‌اید؟ چرا چهار هزار موتورسوار باید در خیابان‌های تهران طرح بدهند که ما بیاییم و با بدحجابی مبارزه کنیم، چون بدحجابی منکر است؟ اما این چهار هزار نفر کجا بودند وقتی ناله‌های مادران کشته شدگان از سینه‌های‌شان برخاست؟
برادران و خواهران
حسین این روزها برای معروفی بزرگ قصد کربلا کرده. حسین آمر به معروفی است که علیه حکومت شوریده. آن حکومت حکومت ظالمانه است. حسین امر به معروف و نهی از منکر را علیه حکومت به کار گرفت و نه برای آل و خانواده و ملت خود. منکر در این جامعه بسیار است و ما هم می‌دانیم. اما هیچ‌کدام از این منکرها به سرانجامی که باید ملت علیه آن‌ها قضاوت کند و دادگاه‌ها علیه آن قضاوت کند و مسئولین آن را در دستور کار خود قرار بدهند، ما شاهد آن نیستیم. امروز دومین سالگرد کشته شدن ستار بهشتی زیر دست شکنجه‌گر است. من به مادر ستار هم تسلیت و هم تبریک می‌گویم. خون پاکی داشت ستار. همچون خون حسین. همچون خون سیاوش که در تاریخ جاری خواهد بود. تبریک می‌گویم به او که چنین فرزندی را با تمام رنج‌های مادرانه یک مادر ایرانی بزرگ کرد و به چنین جامعه‌ای تقدیم کرد. اما تسلیت می‌گویم و این تسلیت من، اول به خودمان است که در مقابل چنین منکرهایی سکوت کرده‌ایم. از مادر ستار طلب حلالیت می‌کنم.
ببین و باور نکن!!!
اینا بیشمارند!!!
بر مزار ستار بهشتی
دیروز دومین سالگرد شهادت ستار بهشتی بود. در خانه و بر مزار ستار حاضر شدیم و در لمس این سوز بزرگ شرکت جستیم. هم در خانه و هم بر مزار ستار، عزیزانی چون سحر بهشتی ( خواهر ستار) - مادرِ شیر اوژنش - خانم نرگس محمدی - خانم گیتی پورفاضل - دکتر محمد ملکی - دکتر باد کوبه ای - مادر سعید زینالی - خانم نسرین ستوده - یک شاعر و سخنور شازندی - و خود من، سخن گفتیم.
شکنجه‌گر ستار در حضور مادر ستار و وکیل ستار، خانم پورفاضل که اینجا هستند، خود اعتراف کرد که «ستار را زیر شکنجه کشتم. ستار می‌خندید و من او را می‌زدم. آنقدر زدم که ستار زیر دست من از بین رفت». این را باید در تاریخ نوشت. در دادگاهی که شکنجه‌گر اعتراف می‌کند که آنقدر زدم که زیر دست من مرد. آیا تاکنون پرونده‌ای با این صراحت برای اعمال جنایت دیده‌اید که شکنجه‌گر خود اعتراف کند که آنقدر زدم تا مرد؟ و در پیش مادر این را بگوید؟ آن‌ها نمی‌دانند مادر یعنی چه. آن‌ها از عشق مادرانه هیچ چیز نمی‌فهمند و نمی‌دانند با این مادر، تا آخرین لحظه عمرش چه کردند. لحظه‌های شکنجه ستار در پرونده درج شده و همه آن برای مادر قرائت شده و مادر با تک تک لحظه‌های شکنجه فرزندش، شکنجه می‌شود.
از همین چند جمله من چه بر می‌آید؟ من از همه شما دوستان سوال می‌کنم آیا واقعا منکری بالاتر از این هست؟ یعنی چه دیندار باشید و چه دیندار نباشید، چه مذهبی باشید و چه نباشید، اما بالاخره انسان هستید. آیا منکری بالاتر از قتل یک انسان وجود دارد؟ در حالی که در همین متن مقدس قرآن اشاره شده که اگر کسی به ناحق کشته شود گویی جامعه بشری کشته شده است. آیا کشته شدن جامعه بشری و کشته شدن ظالمانه ستار، منکری قابل چشم‌پوشی است؟ اگر نه پس این آمران به معروف و ناهیان از منکر طی این دو سال چه کرده‌اند؟ چگونه است که امروز در مجلس، نمایندگان مجلس طرح امر به معروف و نهی از منکر را علم کرده‌اند، اما دو سال است که این مادر بر سر این مزار می‌گرید و ستار ستار می‌گوید؟ چرا هیچ ناهی از منکری تاکنون صدایش درنیامده؟ چرا همان نمایندگان که در مجلس از ناهیان از منکر که در تشکیلات حکومت وارد خواهند شد قصد حمایت دارند، اما هیچ کس از صدای این مادر به عنوان ناهی از منکر، منکری به زشتی کشته شدن یک انسان زیر شکنجه دفاع نکرده است؟ از کدام منکر می‌خواهید نهی کنید؟ به کدام معروف می‌خواهید امر کنید؟ آیا منکری بالاتر از کشته شدن بی‌گناهی چون ستار بهشتی، چون هدی صابر، چون هاله سحابی، چون ندا آقا سلطان، چون سهراب اعرابی و هزاران هزار ...؟ آیا منکری بالاتر از این را جامعه بشری تجربه کرده است؟ پس چرا نهی نمی‌کنید؟ چرا در دادگاه‌ها به این قتل‌ها رسیدگی نمی‌شود؟ کدام یک از این پرونده‌ها به سرانجام رسیده است؟ مال ملت را به تاراج برده‌اند. اختلاس‌هایی که دیگر حتی روزنامه‌نگاران توان نوشتن‌اش را ندارند. حتی گوش‌ها از شنیدن آن عاجزند. آیا منکری بالاتر از غارت اموال ملت؟ چطور نهی نمی‌کنید؟ چرا هیچ کدام از این پرونده‌ها به سرانجام نرسیده؟ آیا فقط موی من زن ایرانی منکر است که همه با هم بسیج شده‌اید؟ چرا چهار هزار موتورسوار باید در خیابان‌های تهران طرح بدهند که ما بیاییم و با بدحجابی مبارزه کنیم، چون بدحجابی منکر است؟ اما این چهار هزار نفر کجا بودند وقتی ناله‌های مادران کشته شدگان از سینه‌های‌شان برخاست؟
برادران و خواهران
حسین این روزها برای معروفی بزرگ قصد کربلا کرده. حسین آمر به معروفی است که علیه حکومت شوریده. آن حکومت حکومت ظالمانه است. حسین امر به معروف و نهی از منکر را علیه حکومت به کار گرفت و نه برای آل و خانواده و ملت خود. منکر در این جامعه بسیار است و ما هم می‌دانیم. اما هیچ‌کدام از این منکرها به سرانجامی که باید ملت علیه آن‌ها قضاوت کند و دادگاه‌ها علیه آن قضاوت کند و مسئولین آن را در دستور کار خود قرار بدهند، ما شاهد آن نیستیم. امروز دومین سالگرد کشته شدن ستار بهشتی زیر دست شکنجه‌گر است. من به مادر ستار هم تسلیت و هم تبریک می‌گویم. خون پاکی داشت ستار. همچون خون حسین. همچون خون سیاوش که در تاریخ جاری خواهد بود. تبریک می‌گویم به او که چنین فرزندی را با تمام رنج‌های مادرانه یک مادر ایرانی بزرگ کرد و به چنین جامعه‌ای تقدیم کرد. اما تسلیت می‌گویم و این تسلیت من، اول به خودمان است که در مقابل چنین منکرهایی سکوت کرده‌ایم. از مادر ستار طلب حلالیت می‌کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر