شعر طنز «علی هدیه‌لو» در مورد مردم یارانه بگیر
دولت فقر، دولت تحریم
دولت بی‌اصول، بی‌تصمیم
بعد این دوره‌ی سیه‌روزی
می‌نمایند عده‌ای موذی
یاد آن دوره با چنان رشکی
می‌فشانند قطره‌ی اشکی
که چرا صد تومن گران شد نان؟
که چرا شد چنان، نگشت فلان
بس که این عده زار و مسکین‌اند
لنگ آن ۶۰ لیتر بنزین‌اند
فکر یارانه‌اند، کم نشود
مایه‌ی ازدیاد غم نشود
با چنین عده‌ی سبک‌مغزی
کی توان گفت نکته‌ی نغزی؟
این جماعت دچار کمبودند
لایق پرزیدنت محمودند
دوش دیدم که در خیابانی
برنوشته است پشت نیسانی:
گشت معلوم عاقبت بر من
جور «محمود»، به ز مهر «حسن»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر