«هیچ راهی نداریم. ایران، خدافظ.»

ابول کورکور پس از دو سال زندگی مخفیانه، در حالی که توسط نیروهای جمهوری اسلامی محاصره شده بود،  پس از آنکه به همراه رفقایش در برابر مزدوران مسلح مقاومت کرد، پیش از آنکه توسط آنها دستگیر شود با گلوله‌ای به زندگی خود پایان داد.

آخرین رفیق هم تسلیم نشد؛ سرهایی که برای هیچ رژیمی خم نشدند.

ابول شاهد از دست دادن تمام رفقایش بود که یکی پس از دیگر توسط دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی به قتل رسیدند. 

جاویدنام حسین سعیدی

مزدوران رژیم روز ۲۹ آذرماه، به خانه‌ای در روستای پرسیلا که محمود احمدی و حسین سعیدی در آن بودند حمله‌ور شده و آن‌ها را به رگبار می‌بندند.

پیکر محمود احمدی را هیچ‌گاه به خانواده‌اش تحویل ندادند. محمود تنها ۲۱ سال داشت.

پس از آن مجاهد کورکور را به گروگان گرفتند و به او به اتهام واهی قتل عزیز زنده‌یاد کیان پیرفلک حکم اعدام دادند.

در حالی است که زینب مولایی، مادر کیان پیرفلک در مراسم خاکسپاری پسرش گفته بود ماموران امنیتی بودند که خودروی آن‌ها را هنگام عبور از خیابان به رگبار بستند که منجر به مرگ کیان و وارد آمدن جراحات شدید به پدر او شد.

جمهوری کشتار در روز ۲۹ تیر ۱۴۰۲، سیدمصطفی احمدپور، از معترضان اهل ایذه، یکی دیگر از جمع یاران مبارز را به قتل رساند‌. سیدمصطفی در حالی که در جاده‌ی یاسوج به اصفهان در حال تردد بود، مورد حمله مزدوران مسلح قرار گرفت و پس از ساعت‌ها مقاومت و تبادل آتش به قتل رسید.

در شب ۳۱ مرداد ۱۴۰۲، مزدوران خامنه‌ای، کمر طهماسبی و مهدی الماسی دو جوان مبارز و دلاور را با رگبار گلوله در شبیخونی به قتل رساندند. 

از جمع سرهایی که برای هیچ رژیمی خم نشدند، تنها ابول مانده بود که بیش از دو سال با وجود تلاشهای گسترده‌ی دستگاه سرکوب از خانه‌ی امنی به خانه‌ی امن دیگر و از کوهی به کوهی پناه برده بود‌. پس از دو سال زندگی مخفی، ابول و جمعی از رفقایش در خانه‌ای محاصره شدند و پس از مقاومت و تبادل آتش، زمانی که چاره‌ای جز تسلیم باقی نمانده بود، ابول، جان عزیز خودش را در برابر چشم نظاره‌گران ستاند. از سرنوشت حسین مهری، سهراب احمدی و رضا عبدالله‌‌زاد، ۳ تن از رفقای ابول که در مخفیگاه با او حضور داشتند اطلاع دقیقی در دسترس نیست.

 او تمام وقایع از حمله‌ی سرکوبگران تا مقاومت خود و رفقایش را در لایو زنده اینستاگرامی به تصویر کشید. تصاویری با لحظه‌ی دردناک جان باختن ابول قهرمان...

یادشان زنده و جاوید

اما! اما در حالیکه رهبر، پدر و خداوند سطلی سپاهی‌ها؛ رضا پهلوی دزدِ  مفتخور و خودفروشِ خائن، آخرین برگ بازی خامنه‌ای و مشاوران و مزدورانش، در مورد هیچکدام از یاران کشته شده ابول کورکور یقه جر نداده بودند، ناگهان فریاد یا عاریانایشان به آسمان رفت!

جمهوری اسلامی فراموش شد و قاتل شد زندانی سیاسی شکنجه شده‌!

تقدیم به لاشی پهلوی! 

و رضا پهلوی مخالف خشونت که حاضر نیست یه قطره خون از دماغ بسیجی و سپاهی بیاد:

هر گونه اقدام خشونت آمیزی(بمب گذاری،ترورکشت و کشتار،اسلحه کِشی)که منجر به سپاهی کشی و بسیجی کشی شود خط قرمز من است.

ابول کورکور که از خط قرمزش گذشته رو قهرمانی از دیار دلاورخیز ایذه می‌نامد!
این مرتیکه ابله بیشعور اینقدر دروغ گفته و حرفهاشو عوض کرده که خودشم گُه‌گیجه گرفته!

و صد البته عنی آقاکریمی مزدور صادراتی!

خداحافظ براى تو رهايى (؟!) داشت،

براى من غم تلخ جدايى داشت…

آره! آخه فکر نمی‌کرد مردم اینقدر پایداری کنند. بهش گفته بودن برو خایه‌لیسی رضاپهلوی و با تفرقه‌اندازی و بدنام کردن مخالفان و مبارزان؛ جلوی پیروز شدن انقلاب رو بگیر و برگرد سر کاخ و فروشگاه و قبض برق نجومی و بساط قیمه‌های نذری‌ات! آخه حالا دیگه عرق ریختن که هیچ؛ کون خودتم پاره کنی نمی‌تونی مثل کاخت تو ایران بخری! باید حواست به قبض برقت هم باشه!

فقط من موندم این ۸۰ میلیون ایرانی طرفدار عل‌حضرت کینگ‌کنگ د سکند کی قراره یه گُهی بخورن؟!

یادآوری روزانه: هم رهبر دارید، هم آس دل، هم احزاب متکثر و همگرا، هم رسانه ملی، هم برنامه انقلاب و پلن بازسازی، هم لابی جهانی، هم شعار محوری و تاریخی ضد ۵۷ی، هم ۹۰٪ پایگاه اجتماعی! بجای تهدید و گرفتن پاچه آن گروه بیعملِ بدون رهبر، انقلاب کنید. ما در جشن انقلاب شما خواهیم رقصید!